Een overdosis van alles....

27 okt: busreis en treinreis naar Tupiza.

28 okt: tourtje naar de zoutvlaktes boeken, rondlopen in Tupiza, veel geheen en geweer

29 ok tm 1 nov: tourtje over de zoutvlaktes via meren, woestijn, flamingos, bergen, slapen in een hotel van zout, d woord en Uyuni

Eenmaal aangekomen in Tupiza zijn we enigsinds gebroken van een nachtelijke treinreis. Wakker worden midden in een vallei maakt een hoop goed maar tot veel in staat zijn we niet. We stranden eind van de middag neer in een plaatselijk restaurantje wat bestaat uit tafeltjes onder een plastic zeil en bier en wijn drinkende locals. Binnen no time bralt er een kerel in onze richting en hangt zijn vrouwlief tegen mijn rug te vertellen over haar dochter (waar is die nu jij hier zit te lamballen??). We bestellen een cola, biertje en een worst. We krijgen een cola, biertje en een bord vol vlees.

Om half 8 staan we op en moeten we beiden naar de w.c, dat vlees was toch niet zo n goed idee. Bar slechte timing voordat we met zn 5e een jeep in stappen op naar Salaar de Uyuni. Voor het ontbijt moeten we nog maals rennen en is eten niet echt lekker dus, pilletje derin en hopen op beter. Samen met een frans stel en een oekrainer gaan we via een nationaalpark, woestijn, gekleurde meren en vulkanen naar Salar de Uyuni, de grootste zoutlvlakte van de wereld. De eerste dag bestaat voornamelijk uit rijden. Dit wordt onderbroken na 2 uur wanneer de auto ermee uitscheid. 1,5uur later zou er vervangend vervoer zijn maar dit duurt natuurlijk veel langer. We spelen een potje jeux de boules met stenen, lunchen, bouwen een noodwc van stenen en werken de kapotte auto een vrachtwachen in. Dit is niet zomaar gebeurt. Eerst wordt de vrachtwagen met de laadklep tegen de berg opgereden. Dan worden de deuren eruit gehaald en rijd de jeep de berg op om zo de achterbak in te kunnen rijden. Dit gaat niet vlekkenloos want ook de bovenspanningen die de houtenachterbak bij elkaar houden worden eraf geschroeft. De jeep past er net in en de imperiaal wordt achterop gebonden met auto binnenbanden. Stenen onder de wielen en ze zijn klaar voor de terugreis naar Tupiza. Na 4 uur is inmiddels ook ons nieuwe vervoer en hervatten we de reis. Af en toe stoppen we om ergens een plaatje te schieten, te lunchen of te poepen. S avonds voelen we ons nog niet beter en nemen nog maar een pilletje. Om 9 uur liggen we met zn alle in bed in een ijskoude kamer ergens midden in the middle of nowhere. ( En ja, door deze kou doen we onze nachtelijke bezoekjes aan het toilet ). Om 5 uur is het, noknok opstaan, met veel tegenzin de kou in, de wc weer op. Deze dag staat in het teken van meren, blaur, groen, rood, termal bad en poepen. Uit voorzorg s ochtends nog maar een pilletje ingenomen. Marijn voelt zich iets beter dus doet de dag op eigen krachten. In de ochtend passeren we enkele meren waar het ijs nog op staat van de nacht. De meren hebben bijzondere kleuren door alle mineralen die erin zitten. Daarnaast staan er honderden flamingos te smakken in het water. Wij dachten dat deze beesten enkel in tropische gebieden voorkwamen maar we hebben deze makkers hier klappertandend staan bewonderen. Auto in auto uit, foto hier foto daar gaan we richting de Atacama woestijn, de grens van Chili. We lunchen bij een groot borax meer waar we poedelend in een termaal bad genieten van de omgeving. Ook dit eten valt niet goed… We rijden nog een heel stuk verder en eindigen bij een bloedrood meer met stukken borax erin (borax is een mineraal met witte kleur waar ze hier glas van maken en wij maken er schoonmaakmiddel van). Hier overnachten we ook waar we verbazingwekkend goede bedden hebben en mogen uitslapen. De derde dag gaan we door de vallei van Dalí, daar waar hij zijn inspiratie voor enkele schilderijen heeft opgedaan. Ik schiet hier natuurlijk de enige echte Mará. We lunchen aan het laatste flamingo meer en stiekem neem ik nog 2 pilletjes in omdat 1tje niet schijnt te werken. 2 blijken ook geen succes als ik binnen no time een borrelende buik heb. De eerste beste grote steen in de eindeloze leegte van de woestijn maan ik de chauf tot stoppen, spring de auto uit, ren naar de steen, hurk en heb nog nooit zo n mooie wc gehad. Dit kan niet gezond zijn…. Inmiddels heb ik bij dokter marijn navraag gedaan over de werking van deze pillen, wat is de max. Op een dag en wat is het eigenlijk. Hoe werken die verdomde dingen want blijkbaar werken ze op deze manier niet! Marijn heeft in elk geval geen bijsluiter bij zich want hij weet wat hij bij zich heeft…….De inmiddels bekende uitspraak luidt: als je moet, dan moet je, en als je moet, moet je rennen! Zo staat deze 4 daagse trip, die overigens fantastisch mooi is behoorlijk in het teken van poepen, gassen en veel akoestische geluiden op de wc of achter een steen. Maar goed, de laatste avond mogen we douchen, een welkome verassing. We slapen in een hotel dat van zout is gemaakt aan de rand van de 200vierkante km grote zoutvlakte. Met nog steeds een bijzonder borrelende buik ben ik inmiddels 2x per maaltijd aan de pilletjes. S avonds krijgen we een flesje wijn bij het eten wat vinagrette schijnt te zijn maar ik toch niet drink aangezien mijn buik zowat ontploft. Met onze nieuwe fransen vrienden spelen we een spelletje en hebben we het over de rommelende buik. Als zij vragen wat slik je, doet Marijn nog eens goed onderzoek naar de stip pillen en komt tot een zeer verhelderende conclusie. Als er italiaans achterop staat, zijn het laxeerpillen, moge er nou ´via zambetti´ achterop staan en moge het nou dat dit in Venetie is en moge het nou dat ik al 4 dagen aan de laxeerpillen zit.....

Vandaag hebben we de tour afgesloten en ben ik de tegenaanval met de juiste pillen begonnen. Om 5 uur werden we weer gewekt, klaar voor de zonsopkomst op de zoutvlakte. Erg mooi, we schieten veeeeel plaatjes ( die volgende keer online komen ) en rijden naar het dorp Uyuni. Morgen gaan we de bus in naar Potosí..