Terug op de Ruta 40!

1 februari eerste etappe van Mendoza naar Barreal. Een 7 uur durende autorit, met onder andere de pas van San Martin, de bevrijder van zuid Zuid Amerika van de Spaanse bezetter.

2 februari 2e etappe van Barreal naar Villa Union. Ook weer een 7 uur durende rit

3 februari bezoek aan het national park Talampaya met zijn imponerende canyon

4 februari bezoek aan het oerlandschap Valle de Luna, met zijn maanlandschap van meer dan 300 miljoen jaar oud en dino's.

5 februari 3e etappe van Villa Union naar Belen. Terug op de Ruta 40 met al zijn verscheidenheid.

Daar zitten we dan. Net weer 7 uur achter de rug over de Ruta 40. Voel me weer echt als Ché in de film Motorcycle Diaries. Het is ook weer een heerlijk weerzien met mijn project in Argentinië, zoveel mogelijk de Ruta 40 volgen. Ik ben namelijk begonnen in het zuiden bij El Calafate. Tussendoor wel regelmatig een andere mooiere routes gezien maar de lengte blijft een beetje hetzelfde. Ruta 40 kan je toch tot 1 van langste nationale wegen van de wereld noemen.

Maar ja, ik dwaal af. Daar zaten we dus, uitpuffen van wederom 7 uur in de auto. Elke dag zitten we toch wel zo een 6 tot 7 uur in de auto dus dan is uitpuffen er wel bij. Vandaag begon de etappe heerlijk, een gravelweg over de pas die Villa Union scheidt van Chilecito. De weg vaak niet breder dan 1,5 auto en een afgrond die behoorlijk stijl is.
De weg is op sommige plaatsen smaller vanwege instortingen. Een pure weg dus. De snelheid ligt laag, maar dat is goed want er is veel te zien. Meters hoge cactussen gevuld met bloemen die het smalle dal vullen naast de tennisbaanrode bergen. Heerlijk!
Maar hoe indrukwekkend dit landschap was, is ook weer het volgende. Na de pas vervolgd de Ruta 40 zijn weg door het dal. Kilometers lang, tientallen kilometers langs, volgt er alleen een rechte weg door niets, helemaal niets, behalve een verdwaalde koe in een woestijnachtig landschap. Ook weer indrukwekkend. Het verschil in landschappen dat we nu al dagelijks meemaken langs de Ruta 40 is ongelofelijk en abrupt. Zo zit je op 3000m op een pas en voor je het weet rijd je weer 100 km rechtdoor woestijn en kan je de weg voor de komende 20km zien. Zo rijd je 120km per uur op asfalt en zonder enige verkeersbord wordt het opeens voor 2 uur lang gravelrijden met max 20km per uur.
 
Daar zitten we dus. Op een bankje op het centrale plein een nietszeggend dorp op de route. Elk dorp heeft zo een plein, hoe klein dan ook. We zitten daar lekker met een ijsje in de schaduw. Het is dus 15.00 uur en zitten dus midden in de siësta. Het dorp slaapt en dat is duidelijk. Alles is dicht, mensen halen een ijsje bij de ijssalon die als enige open is en de jeugd flaneert op de brommer of scooter over het plein. Met 1 of 4 personen per scooter, als je maar gezien wordt. De jeugd die nog geen brommer mag rijden vermaakt zich met het gooien van waterballonnen, de jongens tegen de meisjes uiteraard. De brommerjeugd wordt al gauw besmet en speelt mee. Kort daarop is het hele dorp een speeltuin voor kinderen, want de volwassen liggen uit te puffen thuis of in de schaduw.
Dan slaat de kapotte klok 17 uur en ontwaakt iedereen weer van zijn siësta en het door komt tot leven. Wij verplaatsen ons voor kort naar een terras voor een drankje, heerlijk dat leven in een low pace. Kort daarop wordt ons terras moment verstoord door een korte zandstrom wat de voorloper blijkt te zijn van een heftige onweersbui. Even afkoelen na een voor ons frisse dag van 33 graden. 

Morgen de volgende etappe naar Cafayate, ben benieuwd wat de Ruta 40 voor ons in petto heeft voor de laatste keer. Maandag is onze laatste etappe naar Salta over een weg die ik gezien heb maar ook met een ander wegnummer.

Maandag alle foto's als ik beter internet heb