64 KM Downhill over Worlds most dangerous road!

21 tm 23 okt: Arequipa, rijkere stad, mooie gebouwen, bezoekje aan een zeer indrukwekkend en mooi klooster, hotel met grote tuin, lekker op de slippertjes in het zonnetje, jacht op een internetafe met skype en camera (mislukt), we komen een maatje van de Sante cruz trek tegen, we besluiten naar Bolivia te gaan.
23 okt: Lange reis naar Copacabana, Bolivia, geen pinautomaat te vinden, grensovergang is makkelijk, eerste kitkat in precies 6 maanden jummieee!
24 okt en 25 okt: Met paspoorten en visa in de bank geld opnemen waar we de medewerkers de commissieberekening uitleggen, boot naar Isla del sol (meest belangrijk voor de incas), Lang wachten op een mooie zonsondergang met broodje hemel (guacamole voor degene die hier nog niet meer geintroduceert zijn) en een biertje, 2 uur wachten op het bestelde eten maar super gezellig met Tim zitten kletsen en een vino tinto gedronken, Oersaaie wandeling van 10km over isla del sol, busreis richting la paz met publiek transport.
26 en 27 okt: La paz, Worlds most dangerour road en op naar Tupiza

In een korte periode hebben we een hele boel bijzondere dingen meegemaakt. Eerlijk gezegd is dat ook wel een beetje wat we wilden nadat we de volgende berekening hebben gemaakt: 2,5 week in Peru waarvan precies 80 uur in de (nacht)bus. Tijd voor wat ACTIE!
Via copacabana, wat aan lake titicaca (grensmeer met peru) ligt, gaan we naar Isla del Sol, het eiland van de Inca´s. De voornaamste reden is de zonsondergang die hier wel mooi moet zijn en er is volle maan. In de inca cultuur is voornamelijk de zon belangrijk en een klein beetje de maan. Dus samen met Tim, iemand waarmee we ook de 4 daagse hike hebben gedaan, zetten wij hier voet aan wal, klimmen de onverwachte lange trap op en scoren de eerste beste goedkope verblijfplaats, 6 euro zonder handdoek en wc papier maar met bed, deken en met zn 2e mogen we niet klagen! We klimmen naar de top waar we biertjes scoren en op de rand van een bouwterreintje klimmen om ons klaar te maken voor de zonsondergang. In verband met een uur tijdsverschil met Ecuador en Peru duurt dit iets langer dan verwacht maar uiteindelijk verdwijnt de zon eindelijk achter de bergen (of in het meer).

La Paz: waarom La paz? Onze missie is grote steden zo veel mogelijk vermijden maar La paz is naast een overstapplaats ook de place to be voor een dagje skien en een tochtje vanaf worlds most dangerous road. Waar wij ook achter komen is dat als je door de bizar veel minibusjes, taxis en mensen heen kijkt, La paz eigenlijk wel hele mooie gebouwen en pleintjes heeft. Skien zit er niet in maar Worlds most dangerous road is nog steeds dé trekpleister van deze stad.

Om 7.30 melden we ons waarna we in een bus met 10 anderen en 10 fietsen op het dak vertrekken richting 4700m, de start van werelds meest gevaarlijke weg. Naar horen zeggen rijden de Bolivianen als gekken en wij nemen het heft in eigen handen.
64KM DOWNHILL (ok, en 8 uphill) OVER WORLDS MOST DANGEROUS ROAD! Van 4700m naar 1100m in 4 uur over 5km verhard en 59km onverharde weg met de door ons maximale snelheid van 60,2 km per uur.
Wat deze weg zo gevaarlijk maakt is:
Ten eerste een smalle smalle super smalle weg waar 2richtingverkeer is
Ten tweede er mogelijk veel mist is
Ten derde Bolivianen als gekken rijden
Ten vierde er veel landslides zijn
Ten vijfde er is geen vangrail maar wel een rechte afgrond. Dit lijdt tot 150 doden per jaar op dit stukje weg.
De uitleg vooraf is dan ook duidelijk, als je crashed en naar beneden valt ben je dood en als je crashed op een plek waar je niet heel ver (lees 600 m) naar beneden valt maar door de bomen wordt opgevangen, zou je wensen dat je dood was. Verder wordt er een goede uitleg gegeven over wat we tegen komen, waar de remmen zitten en hoe we onze trappers moeten houden want trappen, dat is bijna niet nodig!
We beginnen een stuk verhard waar wij de vrachtwagens op inhalen en we een maximale snelheid van 60,2kmpu halen. Bij de splitsing gaat de verharde weg door (dat is de nieuwe weg) en de onverharde weg is de oude weg, onze uitdaging!
Gelukkig is het verschrikkelijk mistig zodat wij de afgrond niet kunnen zien of helaas is het zo verschrikkelijk mistig dat we de afgrond niet kunnen en daardoor harder gaan dan met zicht. Hoe je het wend of keert, beide situaties zijn levensgevaarlijk. We krijgen de instructie om links te rijden. Op deze weg is de regel dat al het verkeer Engels rijdt. Voornamelijk bij blinde bochten moeten we links houden. Links is in dit geval pal naast de afgrond (maar die zien we toch niet!). De reden waarom wij en autos links moeten rijden is dat de bestuurder zo uit zijn raampje kan kijken en hierdoor de afgrond ziet waardoor zij en hun tegenligger zich langs elkaar kunnen manuvreren. Daarnaast moeten we altijd kijken waar we heen willen want op de fiets luid de regel: waar je kijkt, ga je heen. Dus, koppie erbij, remmen voor de bocht en gaan. We stoppen op 15 punten waarvan verschillende we geen uitzicht hebben ivm de dichte mist. Op het punt waar we wel uitzicht hebben, net voor een scherpe bocht, kunnen we naar beneden kijken. Het stuk dat volgt is ruim 100 m en heeft de diepste afgrond. Deze krijgen we bij de volgende stop te horen (we kunnen het toch niet zien!). Deze blijkgt 600m diep, recht recht super recht naar beneden te zijn (op de terugweg vanuit de bus krijg ik verschrikkelijke zweethanden bij het passeren, een paar uur daarvoor probeerden we hier op deze weg onze grenzen te verleggen.....slik). Iedereen kent Roadrunner...het stripfiguurtje die zo hard rent dat hij bij de bochten rechtdoor gaat en dan naar beneden valt, deze route, is ongeveer zoals dat maar dan in het echie. Na 4 uur lang afdalen komen we gelukkig heel op pijn in onze kont aan bij een dierenopvangcentrum. Douchen, eten, drinken en aapjes kijken.
Mega gevaarlijk, Mega Vet!

Nu gaan we op naar het Zuiden van Bolivia, Tupiza, another 16 hours in TRAIN! Vanaf daar gaan we naar de zoutvlaktes en misschien even op de koffie bij Padre Tielie als die dan al in het noorden van argentinie is!?