A (long) never tell your mom story...

Op woensdag 5-5-10 word ik blij verrast als ik opeens Elise en Harpert de school binnen zie lopen. Elise ontwikkeld lesmateriaal in Nederland en Harpert is haar vriend. Op het schoolplein praten we over wat we zien, wat ik tot nu toe ervaren heb en wat hun eerste indruk is van de school. Het laatste half uurtje van de lessen, gaan we nog even in de klas zitten om ook Elise en Harpert een indruk te laten geven van de situatie op deze school.

’s Avonds kletsen we onder het genot van een wijntje over de mogelijkheden die Elise zou kunnen bieden. We besluiten de volgende dag verder te gaan om dingen op te schrijven en veel vragen te stellen aan de docenten hier. Om 8.30 treffen we elkaar in het hotel, een koffie, een hele boel Spaanse lesboeken, aantekeningen, vragen en brainstormen maakt dat de ochtend voorbij vliegt. Inmiddels is Harpert bezig met het uitzoeken van de tickets naar Corn Island, het is tenslotte hun vakantie en er moet meer gedaan worden dan alleen gewerkt. Voor Elise en mij is het een strijd tegen de klok om zo snel mogelijk, zo veel mogelijk informatie uit te wisselen, ideeën op te schrijven en met een plan van aanpak uit elkaar te gaan. Om 14.00 uur gaat de vlucht, om 12.00 uur staat het vertrek naar Managua voor Elise en Harpert gepland en het is 11.55 uur. Om 12.00 uur moeten Elise en Harpert echt weg maar zijn Elise en ik nog lang niet klaar….

Om 12.05 zit ik samen met Elise en Harpert in een taxi naar Managua op weg naar The Corn Islands!

In de kleine vertrekhal voor binnenlandse vluchten krijgen we een boardingspass die meer lijkt op een geplastificeerde flyer dan op een instapbewijs. Als we de douane door zijn zie ik 6 hele kleine vliegtuigjes staan. 20 minuten later dan gepland stappen we aan boord van een propellervliegtuigje. Wel geteld plek voor 32 man. Het is verschrikkelijk heet in de cabine en de piloot moet zijwaarts het gangpad door naar zijn cockpit. Dit niet omdat het gangpad heel klein is, maar vooral omdat de piloot zo geschat wel 180 kilo weegt. De propellers gaan draaien en de herrie begint, we scheuren wiebelend de startbaan over en de neus gaat de lucht in. Wat een herrie! De vlucht lang zit ik met geknepen billen, vliegen is natuurlijk al spannend maar dit vliegtuigje is super gevoelig! Op Bluefields maken we een tussenlanding waarbij de piloot het toestelletje keurig netjes op de grond zet. Na een zeer korte pauze stijgen we weer op richting Big Corn. Aangekomen op Big Corn stappen we een taxi in op jacht naar snorkelspullen en een hotel rijden we het hele eiland over en voor elke stop moeten we 1 dollar per persoon bij betalen. Uiteindelijk lopen we langs de ‘boulevard’ en treffen we enkel nog het meest smerigste, vervallen en verlaten hotel aan waar 3 bedden vrij zijn. Met een hele boel tegen zin zeggen we ja en duiken het water in. Het ruikt eigenlijk iets te veel naar vis en het hotel is eigenlijk net iets te veel verlaten. Als we ’s avonds op zoek zijn naar een restaurant kan de taxi chauf het niet vinden en stappen we uiteindelijk ontevreden uit bij een wel aardig tentje. Daar ontmoeten we 3 mensen uit Amerika die net van Little Corn komen. Het is een super gezellige avond die we afsluiten op de balustrade van ons hotel, dat ook hun verblijfplaats schijnt te zijn. Fijn dat we niet te enige gasten zijn op dit verlaten stukje van hét drugspaleis van Nicaragua! We zetten de rum in het midden van de kring en ouwehoeren wat. De volgende ochtend is het plan om om 7.00uur de boot in te stappen naar Little Corn dus niet al te laat willen we naar bed gaan. De meiden uit Amerika gaan hun smoetzige bed opmaken en komen oog in oog met Mr. Tarantula himself. Een razend snelle, een mega grote, een diep zwarte, veel te harige vogelspin! ‘Yeah, this is the 5th one I’ve seen on my trip in Nicaragua.’ ‘Is that true?! For how long have you been traveling?’ ‘Just 3 weeks.’

Goed…… ik heb dus geen oog dicht gedaan, durfde me amper om te draaien of tegen de klamboe aan te liggen.

Om 6.30 lig ik in de douche, de zee, kleden we ons aan en gaan naar de boot. De boot gaat niet, wel om 10 uur en wij vermaken ons al werkende, daar was ik uiteindelijk om meegegaan, op de rotsen, in de hangmat en op het terras van een goed hotel.

10.00 uur, de boot, bootje, vaart voor. Samen met nog een hele boel mensen stappen we in en worden er zwemvesten uitgedeeld. Het bootje zit zo stampend vol met mensen en spullen dat ik me een vluchteling voel. Even gaat m’n gezonde verstand zijn eigen weg en ik vraag me af of we hier wel goed aan doen. Als er op het laatste moment nog 6 zakken, cementpoeder of coke, in grote plastic tassen worden ingeladen slaat m’n gezonde verstand over op fantasie…Dit is tenslotte dé toegangshaven van drugs uit Colombia dus je weet het nooit! De boot vaart weg,zucht, we zijn onderweg…Binnen 1 minuut minderd de boot vaart, keert, de jongens kijken om zich heen, discuseren wat, draaien een rondje, kijken in de lucht, en gaan vervolgens vol gas de oceaan op. Met Little Corn nog niet in zicht rammen we werkelijk over de 3 meter hoge golven, komen los van het water (en dat met 6x hele zware zakken en zeker 40man aan boord) piept en kraakt het bootje en vraag ik me af of dit wel helemaal goed gaat komen. Ik heb een hele overlevingsstrategie uitgedacht voor het geval dat. Gelukkig zie ik na 25 minuten eindelijk wat bomen in zicht en hoop ik dat het hiermee goed komt. Gelukkig, het komt goed. We lopen naar een hotel dat op aanraden van Brad, een van de Amerikanen erg mooi moet zijn. Uiteindelijk besluit hij daar zelf ook te verblijven en lunchen we met z’n 4en op de veranda van het hotel boven op een rots met uitzicht over de oceaan: Wauw!

Slapen: direct aan het strand, zeewind, palmbomen, geen spin gezien, hangmatten, Heerlijk!

Hier gaan Elise en ik na een duik weer de boeken in, pen en papier erbij en schrijven maar. We zijn zeer productief en komen tot steeds concretere ideeën wat betreft de bruikbaarheid van de bestaande materialen. Ook de volgende ochtend zitten we hier heerlijk te werken, zwemmen we nog wat en gaat de reis terug beginnen.

Ik begin alweer erg zenuwachtig te worden over de boottocht, maar deze schijnt soepeler te verlopen. Voordat we daadwerkelijk de oceaan op gaan varen we nog even langs een ander bootje en wordt er een jerrycan met olie of coke aan boord gehesen. Halverwege valt de motor 3 keer uit en dobberen we als een stel sardientjes in een blikje midden op de oceaan. Als dit maar goed komt. Natuurlijk komt het goed. We komen aan, checken in en wachten op het vliegtuigje. Deze keer is het vliegtuig niet voor 32 personen maar voor 18 en is de cockpit gelijk aan de cabine. Heel, heel, heel spannend want aangezien er maar 4 mensen in het vliegtuig zitten, zit ik direct achter de piloot. We kunnen meekijken met alles en hebben door de hoeveelheid ramen een soort panorama vieuw! Echt heel gaaf om alles vanuit de cockpit te bekijken! Ook dit loopt helemaal goed af en we sluiten af met een etentje in het hotel bij het vliegveld, zetten de puntjes op de i van ons projectplan en nemen afscheid.

Het waren 3 zeer bijzondere, gezellige, effectieve, interessante dagen waar een super mooi plan uit gekomen is. Nu op naar de uitwerking en de afstemming met de mensen hier in Hotel con corazon!