Levensgenieters...!

Mara:

9 t/m 12 augustus: Granada, film in Managua, heel verschrikkelijk veel niets doen, markt, zoektocht naar een hotel in San José (Costa Rica), Flor de caña, litertjes bier, op de fiets naar centro turistico (door de regen), foto’s branden en vertrek uit m’n huis

12 t/m 14 augustus: Laguna de Apoyo, visjes eten, zwemmen, Marijn sluit zich nog een nachtje bij ons aan en vertrek richting Costa Rica

14 t/m 16 augustus: Costa Rica, een grensovergang, veel, heel veel geld uitgeven en verschrikkelijk gelukkig met een veels te duur en veels te mooi hotel langs de Hwy 32 in San José

Als we ‘iedereen’ moeten geloven is San José niet echt ‘place to be’ en aangezien wij onze laatste 4 daagjes heel graag relaxed door willen brengen hebben we 2 dagen uitgetrokken voor het maken van een plan de campagne. 2 dagen hebben we op internet gezeten op zoek naar een mooi hotel in San José of een goede badplaats. Ondertussen heb ik 8x heen en weer gelopen om de 2881 foto’s te branden, om alvast een oplage mee naar huis te geven. En we hebben nog de laatste dingen die op het lijstje Granada stonden afgevinkt.

Resultaat: we hebben een liter bier gedronken (si, allebei een eigen) onder het genot van een bord Gallo Pinto (bonen met rijst) vette kip, nog vettere bananen en zure kool. We hebben een flesje Flor de caña (plaatselijke rum) soldaat gemaakt in het lekkerste restaurantje van Granada. We zijn op de fiets in de regen naar het meer van Nicaragua geweest. Naar de markt om foto’s te maken (ook in de regen) en we hebben ook nog een honkbal wedstrijdje bekeken.

Een op het internetoog goed hotel geboekt en de tas gepakt om nog 2 nachten bij Laguna de Apoyo te slapen.

Laguna de Apoyo, het kippenmeer, is voor mij een van de mooiste plekken van Nicaragua en dus geen straf om nog 2 nachten samen door te brengen. 1 nacht echt samen en 1 nacht voegt Marijn zich ook weer bij ons. Poedelen, bommetjes maken en een beetje kayakken wisselen we af, eten een visjes, drinken een biertje en zijn zeer gelukkig met de keus: laten we ergens heen gaan waar we zeker weten dat het fijn is. Laguna de Apoyo, is heel veel meer dan fijn!

Op 14 augustus stappen we om 6.15uur de taxi in naar Granada om daar de bus richting San José te pakken. Tegen een uur of 9 zijn we op de grens, rijden door de ontsmettingsspray en leveren ons paspoort in bij de buschauf, betalen 3 dollar en mogen we de bus uit maar mogen niet ver er vandaan. Gelijk komen er een hele boel mensen op ons af om te vragen of we willen wisselen (cambio, cambio?!), schoenen willen kopen, eten of drinken. No, no, no, solo el baño! Even plassen en als we terugkomen staat de chauf de paspoorten weer uit te delen. Als je naam geroepen wordt mag je de bus weer in, een stempeltje dat zegt op welke dag je Nicaragua verlaten hebt rijker nemen we ons paspoort in ontvangst en lachen. Net als we ons toast met cremaqueso hebben gesmeerd moeten we de bus weer uit, iets met tassen en iets met je uitstapplek, verder snappen we er weinig van maar laten we maar gewoon achter iemand aanlopen, hulpeloos om je heen kijken en dan komt het wel goed. We moeten in de rij voor een deur waar bepaalde mensen wel gewoon door mogen lopen maar wij niet. Even wachten dus… Even later mogen we naar binnen, een andere rij in en moeten we ons paspoort weer afgeven. Evelien krijgt een stempel van Costa Rica binnenkomst 14 augustus, mijn stempeljongen was nog in opleiding dus ik ben op 1 augustus het land in gekomen. Daarna mogen we weer terug naar de bus en staat opeens onze bagage buiten. Deze moet op een band (nee, geen lopende) gezet worden en dan komt er een man iets vertellen wat we weer niet verstaan. Gewoon de rest na blijven doen, dan komt het wel goed! Een vrouwtje in hippe kleding, grote zonnebril gebaard ons de tas open te doen en loopt weer weg. Daarna komt ze weer langs, kijkt naar mijn tas, ziet hoe onmogelijk het is hier de inhoud van de bekijken en vind het wel goed. Bij Evelien neemt ze nog wel de moeite om even de tas een aaitje te geven. Gelukkig is alle bagage uit de bus zo goed genoeg gecontroleerd en mogen we er zeker van zijn dat niemand verboden pakketjes bij zich heeft.

Verassend snel zijn we in Costa Rica, wat we ervan gezien hebben is het een stuk rijker dan Nicaragua. Ik ben voor het eerst sinds 4 maanden weer op een 2 baansautoweg, er zijn viaducten, stoplichten, Mac Donalds, geen kippen, koeien of paarden langs de weg en mooie auto’s (ik voelde me een beetje wereldvreemd maar in Nicaragua heb ik dit allemaal niet gezien!) Si, si, hier werden we een beetje melig van. Op het vliegveld worden we afgezet waar we de shuttel van het hotel kunnen nemen. Och, och wat een luxe!!! Bij het hotel aangekomen, behoorlijk underdressed en uber vrolijk verteld Victor ons de kamer, het ontbijt en niet te vergeten het happy hour! No, no, eerst even kametje wisselen want wij willen een kamer met 2 queensize bedden en niet eentje, si si, we vinden elkaar wel lief, maar niet zó lief. Vincent regelt een kamer zonder balkon aan de weg. No, no wij willen wel een balkon en aan het zwembad en 2 bedden. Si si, 15 min later hebben we hem dan. Héél gelukkig zijn we met ons balkon, heerlijke bedden, warme douche, zwembad, jacuzzi en een Casino naast de deur!!

We hebben gister de hele avond met een lach op ons gezicht gelopen, zelfs toen we 47 dollar voor het avond eten moesten afrekenen. Vanochtend werden we er om 7 uur mee wakker en bij terugkomst van het ontbijt was er een voetbalteam rondom het zwembad een drill aan het afleggen: het kan niet beter! Gelukkig kan het geluk ook vandaag niet op en is het ‘geluksbatterijtje’ weer gevuld, hopelijk voldoende credits om Evelien morgen uit te zwaaien en niet nu al bij het schrijven (en het besef hiervan, en ja daar zijn ze…) al in tranen uit te barsten. We zijn toch zo’n verdomd goed koppel. Koninginnen niks doen en genieten! Helden!!