CR samengevat: een stempel rijker en een tas armer

Costa Rica schijnt heel erg mooi en divers te zijn, koud en warm, hoog en laag noem het hele ratteplan maar op. Aangezien CR het duurste Midden Amerikaanse land is, wilden wij hier niet te lang verblijven maar we konden natuurlijk niet alleen maar San José aandoen. Dus maandagochtend heb ik afscheid genomen van Evelien, wat natuurlijk zo verlopen is als jullie verwachten en op maandagmiddag meldt Marijn zich aan de receptie van het dure hotel.

Een nachtje slapen en de volgende ochtend in de bus naar een Chirripo National Park, een berg van 3800 m. Het verrast jullie waarschijnlijk weinig als we het allebei niet zagen zitten deze klim in 2 dagen te maken (dus dat hebben we gewoon niet gedaan!).

De hele busreis, die wel over de Pana(mericana) gaat, naar dit dorp toe was al een obstakel op zich. Mara misselijk met een zakje in de aanslag bibberend en ongeduldig op een stoel, Marijn die rustig over mijn rug aait en moed influisterd. Een stop waarbij het kwik op 15 graden staat, een slokje water en een cracker chocopasta later arriveren we in San Isidro de Geraldo. Frisse lucht doet wonderen! Maar we zijn er nog niet, hierna moeten we nog 2 uur een hobbelbus in die ons naar de voet van de berg, die wij niet eens op willen, brengt. Zakje in de aanslag, hand weer op de rug, hoofd op de tas en gelukkig lukt het een klein dutje te doen.

De opdracht was: uitstappen bij het voetbalveld en daarna 1 km omhoog lopen. Of je kon bellen..Maar wij als echte backpackers lopen dit wel even door de stromende regen omhoog, de eerste test van de regenkleding is een feit. Na 20 min lopen komen we aan op werkelijk het kneuterigste plekje dat we deze reis gezien hebben: Een klein blauw huisje met kamers van hout en ingebouwd in de berg. Ik crash gelijk met een dikke deken en thermokleding in bed want de reis heeft in elk geval mijn tol geeisd en Marijn verdwijnt de keuken in. 2 dagen heb ik op bed gelegen, van links naar rechts gekeerd, even naar de wc, kopje thee erin, broodje erin, veel snot, kuch en gesteun eruit. Marijn blijft af en aan lopen met kopjes thee, eten en pillen. Wel krijgt hij 3 uurtjes vrij om een wandeling te maken naar de nabij gelegen watervallen in de Cloudbridge Reserve.

Uiteindelijk verplaatsen we ons weer terug naar de bewoonde wereld aangezien ik niet binnen enkele dagen genoeg energie heb om een wandelingetje te maken. Een nachtje in San Isidro de Geraldo om vervolgens om 6.30 uur de bus in te stappen naar Panama. Ik ben het hele zakjes trafreel voor en neem een reispilletje in die verbasingwekkend goed werkt! Helemaal vrolijk komen we aan op de grens, we hebben deze busreis in elk geval wél overleefd! Costa Rica was niet een van onze beste dagen maar Panama: here we come!

Dat Panama Here we come heeft eventjes op zich laten wachten toen ik tot de ontdekking kwam dat mijn daypack niet meer op zijn plaats lag. Tas weg, laptop weg, camera numero 3 weg, schoenen weg, regenbroek weg, i pod weg, alles weg, hele hele boze Marijn, walgelijk koele Mara (Marijns woorden) en een hele blije dief! De politie spijt het heel erg maar zij kunnen er niets aan doen, net zoals de buschauf en wij dus even een proces verbaal maken en wegwezen! Marijn heeft hier al zijn nagels op gegeten en ik probeerde er een complete lijst van te maken met een jongen die elke keer vroeg naar dingen uit Nederland, nogal zijn tijd nam en een prehistorische computer had. (´Ipod, ja, een ipod van apple.´ ´Het systeem kent de ipod nog niet…discman wel.´ ´Nee nee senor, ik wil I POD op deze lijst niet discman.´). Uurtje later lopen we de grens over, Marijn op zoek naar de dief en ik naar de bus ;).

Samengevat: Costa Rica: een stempeltje rijker en een tas armer!