Een goede voorbereiding is het halve werk

29 juli t/m 31 juli: andere Nicaraguaanse familie, andere boerderij, lichte hike, mooie koude waterval.

31 juli t/m 1 augustus: Somoto: aankomst in het donker, heel duur viezig hotel, pizza met ketchup als avond eten, een cayoning maar dan toch even anders, aankomst Matagapla weer in het donker.

1 augustus t/m 3 augustus: Matagalpa, heerlijk schoon, goedkoop en rustig hostel, vrije dag, chocoladefabriek, regen.

Een redelijke overkill (nu behoorlijk nu ik zie dat Marijn ook gepost heeft) aan berichten aangezien Marijn en ik nog even onafhankelijk van elkaar reizen. Vrijwel zeker is dat we elkaar in elk geval deze week in Granada gaan treffen. Evelien en ik zijn zo goed als uitgekeken in het koude noorden van Nicaragua. De eerste warme chocolademelk is een feit, de eerste nacht met een echte deken sinds 3 maanden, koude voeten, een koude neus bij het slapen gaan en die koude douche sla ik gewoon even over. Een lange broek, shirtje en vestje overdag is voor mij ruim 3 maanden geleden, het is dat mijn schoenen nog nat zijn dat ik op mijn slippers loop. Van Marijn, die wegzweet in Granada kreeg ik al de vraag wat koud dan was, nu, 8 uur s morgens is het even warm als bij jullie in Amsterdam (zie ik op mijn bureaublad waar ik trouw het weer in NL volg!) 20 graden! Dat is na 3 maanden gemiddeld 34 graden even acclimatiseren!

Ik kan een nieuw verhaal over een Nicaraguaanse familie schrijven, waar we geen koeien hebben gemolken maar welk kaas en tortilla’s hebben gemaakt. Het enige verschil met de vorige familie ‘boerin tielie’ is dat we hier geen electriciteit hadden en naar een waterval gelopen hebben. Wat doe je als je geen electriciteit hebt en het om 19.00 uur donker is? Inderdaad, eten bij kaarslicht, liedjes zingen, gitaar spelen en als het kaarsje op is (20.30uur) slapen…

Na het bezoek aan de familie zijn we direct door gegaan naar Somoto, dicht tegen de grens van Honduras, waar ik heel graag heen wilde om te cayoningen. We hadden besloten dat we helemaal klaar zijn met de Lonely Planet en dit traject gaan we zonder de reisbijbel afleggen en liftend. Liftend is niet gelukt omdat we direct onze bus in konden en dat was rond 16.00uur wel het meest wijze besluit. Toen er gevraagd werd waar we heen gingen kon de chauffeur maar 2 dingen noemen en aangezien het donker was, was een taxi het verstandigst. We komen in een hotel terecht waar alles vervelend is, de man bij de receptie, de prijs, geen ontbijt, de kamers, de bedden, alles! Maar goed, wij wilden dan ook zo nodig laat op de dag ons nog verplaatsen en dat zonder voorbereiding. Nadat we er achter komen dat we 25 dollar voor de overnachting betalen en er in het dorp niks te eten is krijgen we een beetje de slappe lach als we op de hoek van de straat een slice pizza kopen en daar flink wat ketchup en parmazan op gegoten krijgen: alle ingrediënten voor een nachtelijk feestje op de wc. Gelukkig kregen we wel een privé badkamer voor die 25 dollar! Het besluit staat vast, laat die cayoning tour maar zitten, we moeten weg hier! Een korte route door het water, zittend in een tube, waarbij we voortgezwommen worden door twee nica’s die maar al te gelukkig zijn om deze twee chica’s bij zich te hebben. Wij zijn op onze beurt blij dat we over onze bikini nog een grote zwembroek en een shirtje dragen. Dit past wel een beetje in het hele fiasco van de laatste dagen waarbij het allemaal net niet wil. (Ja ja, een goede voorbereiding is het halve werk!) Uiteindelijk is de cayoning tour super mooi en ook nog wel leuk ook! Een beetje als prinsessen worden we de rivier op geduwd waarna we rustig kabbelend weer naar beneden gaan, 3 stroomversnellingen later zijn we weer bij het instappunt, hangen we achter de boot en roeien de mannen ons terug. Op de uitnodiging om te blijven slapen gaan we niet in en zijn telefoonnummer nemen we dankbaar aan, voor het geval dat ik nog vriendinnen had die ook deze kant op kwamen…Ik zeg, bedankt voor de tour en tot ziens!

Een lift op de panamericana terug naar Somoto, de bus in en vervolgens komen we weer in het donker aan in de volgende plaats Matagalpa. Na 3 nachten zeer slechte nachtrust zijn we allebei heel veel meer dan blij met een schoon bed, schone wc en zelfs de mogelijkheid om kleren echt te wassen (in plaats van meenemen onder de douche en uitspoelen)!

Vanochtend zijn we naar El castillo de cacao geweest, een klein kasteeltje waarin er door 6 werknemers heerlijke chocola gemaakt wordt. Onze tour begint in het Engels maar al gauw steekt er een man z’n hoofd om de hoek. Er moet even iets met de elektriciteit geregeld worden en tussen neus en lippen door vraagt hij waar we vandaan komen. Nederland, a, hallo! Deze man, de oprichter van de fabriek is ook een Nederlander en excuseert zich voor het feit dat de machines nu niet kunnen werken. In deze fabriek pellen ze de cacaobonen, malen ze, branden, smelten, gieten in mooie bakjes en maken er heeeeerlijke repen van!