FF hiken: a lot of pain in the ass!

MARA:

Zondag 11 juli t/m zondag 14 juli:Aankomst Evelien, Granada: 4 kerken, 1 klooster en 1 kerkhof en knallende kuitjes, Laguna de Apoyo en de markt in Massaya.

Woensdag 14 juli t/m zondag 18 juli: San Juan del Sur, surfen, relaxen, zon, zee, strand en regen.

Zondag 18 juli t/m donderdag 22 juli: Isla Ometepe, liften, kayaken, een nooit bereikte waterval, een hike en 3 dagen spierpijn.

Donderdag 22 juli t/m zondag 25 juli (ja, dat is morgen pas): León, 1 kerk, 1 historische stadsrondleiding, luieren en nieuwe plannen.

Alles spreekt eigenlijk voor zich, de aankomst van Evelien: Super gezellig! Rondje kerken door de stad: kom op, blijf serieus! Laguna de Apoyo: Zwemmen. Surfen: Waterhappen, hoge golven, te kleine golven, bikini op de enkels. Kayaken: A! Daarom duurt het met een groep deelnemers in België altijd zo lang. Je wil gewoon om je heen kijken! Hike: lopen, immer graden aus..toch?

Dat het zwaar zou worden, een hike in deze temperaturen, wisten we allebei. Maar dat het écht zwaar zou worden, nee dat niet. Zo lang kan het toch niet duren om die vulkaan op de klimmen? Het is namelijk maar 1395 meter hoog, ongeveer 6 kilometer in totaal en er is nog een krater meer waar je in kan zwemmen ook. Ik zeg: Doen! Evelien zegt: Als jij het zo graag wil…dan ga ik mee!

Om 7.00uur treden we aan in onze afritsbroeken, goede schoenen, rugzak met water, koekjes, sandwich, fototoestel, schoon tshirt, bikini en regenjas. Onze gids is echter gekleed in spijkerbroek, t shirt met lange mouwen, 1 fles water en een wandelstok. Wij zeggen gelijk, wat we ook doen, wat er ook gebeurd: wij gaan echt niet met een wandelstok lopen! Die afritsbroek is al erg genoeg! Binnen 10 minuten heb ik mijn benen al afgeritst omdat het me veels te warm is, een beetje deet op en geen beest komt bij me in de buurt. Hijgend lopen we het loketje in waar we onze toegang moeten betalen en kijken elkaar lachend aan. ‘Nou, daar gaan we!’. Links, rechts, links, fototje hier fototje daar, rijstvelden en apen op de achtergrond. Gelukkig kunnen we nog lachen om het feit dat we nog nooit zo veel gezweet hebben. Trots showen we elkaar welk stukje van het shirt nog wel droog is. Na 1 uur en 10 min na vertrek worden we blij verrast door een uitzichtpunt met bankjes! Even zitten, uithijgen en water drinken. Eigenlijk willen we niet weten hoe lang we nog naar de top moeten maar het feit dat je daardoor makkelijker loopt, overtuigd ons dat het toch wel handig is om te vragen. ‘Meneer, is dit de helft?’ ‘Hahahha’. Een plus een is twee, als de gids lacht als je dat vraagt, denkt hij waarschijnlijk, arme meisjes, nog lang niet! Maar goed, het is en blijft een nica, en nica’s zijn verschrikkelijk slecht in het inschatten van afstanden en tijd dus ook nu vertrouwen wij er niet op dat hij gelijk heeft. Het zal wel meevallen, want wij leven nog steeds in de veronderstelling dat het niet ver lopen kan zijn. Vrijwel direct na de bankjesstop veranderd het pad naar aarde met boomstronken, smaller, meer stenen, eigenlijk een soort van trap, stijl omhoog… de tijd die we nodig hebben om uit te hijgen wordt steeds langer en de tijd die tussen de pauzes zit steeds korter, het water is op regime en zitten kan gewoon tussen de boomstronken en beestjes. ‘Het maakt me allemaal niet meer uit, ik moet gewoon even zitten!’ Elke brulaap of groep zagende krekels (denken we) grijpen we aan als mogelijkheid om even om ons heen te kijken en daardoor niet te hoeven lopen. Opgeven is iets waar we allebei wel eventjes aan gedacht hebben maar wat in onze woordenboeken niet voorkomt en dus geen optie was. We hebben het niet eens uitgesproken. Afwisselend wie voor loopt, gewoon doorlopen, immer geraden aus, het enige wat er kan gebeuren is dat je kapot gaat, door het rood, wij gaan écht niet opgeven! Het pad veranderd naar modder, klei, heel smal en het wordt lichter. Dan moeten we er wel bijna zijn! Inmiddels hebben we besloten om niet meer te bedenken waar het einde zou kunnen zijn, hoe lang het nog duurt, mond houden, energie sparen, gewoon doorgaan. Het is verbazingwekkend hoe je 3 uur lang kunt denken, we zijn er bijna. Af en toe helpen we elkaar over een boomstronkje heen en via wortels en takken slepen we ons omhoog. In dit woud leeft zo verschrikkelijk veel wat je niet wil weten, zien of voelen maar ik heb gewoon die wortel nodig om de volgende tree op te komen, het maakt me niet meer uit wat ik vast pak, als ik me maar even kan vasthouden. Rugpijn, pijn in de heupen, bonkend hoofd en doorgaan! Na 4 uur en 47 minuten naar boven lopen en klimmen hebben we de top van de vulkaan bereikt! Niet eens een uitzicht.. Nu moeten we 15 minuten naar beneden, naar het kratermeer lopen om die lang verlangde duik te nemen. Een einde in zicht maakt het een stuk makkelijker en ook dat dit weer even naar beneden gaat. De krater ligt in de wolken en daardoor ziet het meer er een beetje geestig uit. We hebben ons 5 uur lang verheugd op een verkoelende duik dus afritsbroek uit, schoenen uit en in ons ondergoed (dat was namelijk toch al nat!) stappen we de blubber in. Een super vies, of natuurschoon net hoe je het wil noemen, meertje met modder tussen de tenen, onbestemde visjes (achteraf bleken het kikkervisjes te zijn, alleen dan in een groot en blauw/witte variant) aan het wateroppervlak en geen zicht. Gewoon gaan. Evelien, de held doet het dus wie ben ik om op de kant te blijven en staan gillen? Hup, samen gillend het water in, blijven bewegen, blijven bewegen, blijven bewegen, niet staan, niet voelen en doen alsof het lekker is! Binnen 5 minuten staan we weer, met drap op ons lichaam, op de kant en begint het keihard te regen, te waaien en wordt het zowaar koud. We hebben 5 uur lang gehoopt dat we het ooit nog koud zouden krijgen en nu hadden we het verschrikkelijk koud en nat. Maar blij dat we waren dat we onze jas niet voor niets meegesleept hebben. Natte kleding uit, schoon shirtje aan en snel de regenjas aan. Capuchon op en lunchen maar. Na een half uur stopt de regen niet dus trekken we onze broek en schoenen weer aan en starten aan de terugweg. Onze energie is weer een beetje terug en vrij fris, tot zover dat kan, lopen we weer terug naar de top. Na de 20 min klim om weer op de rand van de vulkaan te komen zijn onze benen weer van spaghetti en hebben we de eerste pauze alweer nodig. Aangezien het stort van de regen lopen we nu door een rivier van water en modder naar beneden, alles wat je vastpakt is nat, vies en glad. Steunend tegen bomen, takken en wortels plonsen we naar beneden. Gelukkig kunnen we weer een beetje praten en lachen om wat we doen, we zijn tenslotte op de weg terruhugggg!! Ons eikpunt is het uitzichtpunt met de bankjes, daar weten we dat we in 1 uur en 10 min omhoog liepen, dus dan kunnen we dat ook in die tijd naar beneden. Dit duurt alleen nog 3 uur.. Niet nadenken en gewoon de ene been voor de andere blijven zetten, soms even overstappen, trillende benen, en de coördinatie wordt steeds slechter. Blij ben ik als Evelien voor loopt en zie dat haar heup, knie, enkel en voeten ook niet helemaal soepeltjes bewegen. Als twee marionettenpoppetjes met pijn in de tenen van het naar beneden lopen leggen we de 4 uur en 11 minuten durende afdaling af. Onze gids zingt nog steeds, heeft zijn water nog niet op en lijkt het niet eens een beetje warm te hebben. Wij hebben inmiddels de slappe lach omdat we aan het zwalken zijn alsof we aan de cocktails hebben gezeten, onze schoenen zeikes nat zijn, we er nog lange niet zijn en allebei zeer onder de indruk van de intensiteit van de hike en de verkeerde inschatting die we vooraf gemaakt hebben. Maar hoe dan ook, flink door het rood, veels te heftige hike voor onze luie donders, heel veel zweet, heel veel water, het huilen nader dan het lachen maar we hebben het gedaan, we hebben die hele stomme fucking vulkaan op en af gelopen in 9 uur! Resultaat: 3 dagen spierpijn, een goed verhaal en een schouderklopje.