Boerin Tielie

Zondag 25 juli: historische rondleiding León, poolen, mojitos.

Maandag 26 juli t/m 27 juli: San Blass, boerderij, koeien melken, paardrijden.

Dinsadg 27 juli t/m 29 juli: Estelí, markt, sigarenfabriek.

Twee Hollandse meiden die een nachtje bij een Nicaraguaanse familie op het platteland gaan doorbrengen. Op het programma staat: een hike, koeien melken, paard rijden, kaas maken, koken, relaxen..kortom gewoon meedraaien met de familie. Vanuit León vertrekken we met de instructie: ‘zeg maar tegen de buschauffeur dat je naar San Blass moet, daar staat de gids op jullie te wachten’. Voor de zekerheid krijgen we ook zijn telefoonnummer zodat we in het geval dat de gids kunnen bellen en daarbij de naam van de plaats waar we moeten zijn. ‘Voor het geval dat je het vergeet’. Opgepropt in een minibusje, een Toyota met 3 achterbanken, vertrekken we richting El Sauce, zeggen we tegen de buschauffeur dat we naar San Blass moeten en kijkt hij ons op zijn beurt met grote vraagtekens aan. Noemt wat plaatsen die een vergelijkbare naam hebben en wij knikken nee en pakken toch maar het briefje tevoorschijn. Uiteindelijk is er een medepassagier die wel weet waar het is en de buschauf wel wil waarschuwen, bedankt!

Ongeveer een uur later wordt er ‘San Blass!’ door de bus geroepen en wij moeten uitstappen op een weg die vooralsnog gewoon door de weilanden lijkt te lopen. De buschauf wijst de bosjes in en zegt dat daar San Blass is. Waar? Daar, dat padje rechts naast de boom. Geen gids, even een belletje en volgens de buschauf, die toch wel heel aardig en behulpzaam was, kwam hij er zo aan. Wel kwam het broertje van de gids langs met een kudde koeien en vertelde ons dat Jarme, de gids, er nog niet was (klopt, dit hadden wij ook gezien!). Daarna kwam er een man op een motor die beweerde de oom van Jarme te zijn, tio Carlo. Tio Carlo instrueerde ons, eerst de een, backpack op het stuur, jij achterop. Over 5 minuten kom ik de ander halen. Ik achterop, Evelien op het randje van de weg wachten. Via een hobbelig pad kom ik inderdaad 5 minuten later bij een boerderij aan waar Enrique Iglesias uit de spiekers knalt, kippetjes rondlopen, varkens, honden, paarden en koeien. Moeder Claudia komt met een grote glimlach de hand schudden en dit voelt goed! Ik zeg de Tio Carlo voorzichtig te doen met Evelien en Engels te praten en na 10 minuten is ook Evelien gearriveerd.

Het is een familie bedrijf waarin de kinderen, vooral de mannen, op het land werken en de vrouw, vooral de moeder, kookt. Onze gids komt een half uurtje later dan ons aan en verteld ons wat er op het programma staat. De hike gaan wij natuurlijk niet doen! Kaas maken, koeien melken en relaxen natuurlijk wel! Tijdens een enorme regenbui krijgen we een overheerlijk bord kip, rijst, rode saus en een glas verse mangosap. Na de regen wagen we ons even op een paard om de kalfjes uit de wei te halen maar onze paarden hebben niet zo veel zin, wij vinden het spannend en de gids weet ons ook niet te instrueren. Resultaat, we hebben 10 minuten op een paard gezeten, gewacht op een plek totdat de gids ‘zo’ terugkwam met de kalfjes en daarna weer 10 minuten terug gelopen. Daarna hebben we kaas ‘gemaakt’ voor het avond eten. In de melk die de ochtend gemolken was, werd een pilletje gedaan wat een stollingsproces op gang brengt. Dit wordt een beetje aangelengd met water, moet een uur staan en dan lijkt het net gelei, dit moesten we kneden totdat het weer vloeibaar was en daarna moest het weer een uur staan. Na dat uur werd het gekneed, ballen van gemaakt wat we meerde malen moesten oefenen van moeder Claudia. Ze bleef vrolijk lachen toen wij haar klaptechniek na probeerden te doen wat natuurlijk niet lukte. We hebben haar uitgelegd dat we uit een echt kaasland komen maar dat we dit nog nooit gedaan hebben. ’23 jaar, en nog nooit kaas gemaakt, en je komt uit een kaasland, tio Carlo, moet je horen! Ze hebben nog nooit kaas gemaakt!’ Schatert moeder Claudia vrolijk. In de tussentijd hebben we gepoold terwijl de varkens gezellig lagen te knorren onder de pooltafel. Om 18.30 stond het eten op tafel: gallo pinto (bonen met rijst), scrumbled eggs en een kaastortilla gevuld met kaas die we zelf ‘gemaakt’ hebben. Super, super, super lekker! Het avondprogramma was naar eigen invulling, ik heb huiswerk gemaakt met de jongste, 7 jaar en daarna met de 2 meiden, 14 en 17 en de moeder tv gekeken en gepraat over de verschillen tussen Nicaragua en Nederland, hun opleiding en toekomst. Evelien heeft de gids bijles Engels gegeven.

21.30uur bedtijd! 6.00uur koeien melken!

Een wekker hebben we niet nodig want om 5.00uur kukkeleku-en de ongeveer 50 kippen ons wakker. Voor mij kan de dag niet beter beginnen! De jongens, die aan de andere kant van het schot sliepen gaan nu bed uit om de koeien te halen, wij keren ons nog 1 keer om. Om 5. 30 sta ik alles behalve fris en fruitig naast m’n bed, de laatste douche was 30 uur geleden, mijn pyama waren mijn kleren. Ik haal een nat toiletdoekje over m’n gezicht, poets m’n tanden en de dag kan beginnen. De mannen zijn al begonnen er Claudia zet twee stoelen neer, wij observeren eerst even vanaf onze tribune. Claudia is al aan het koken, de jongste maakt zich klaar voor school en de mannen hebben een duidelijke rolverdeling bij het koeien melken. 1 haalt het kalfje, het kalfje zoekt de moeder en wordt vervolgens vastgebonden aan de been van de moeder zodat hij niet kan drinken, daarna gaan de achterpoten van de moeder met een touw aan elkaar vast, een andere man komt met een bakje water om de uiers schoon te maken waarna de volgende eronder gaat zitten om te melken. Daarna komt de eerste man weer terug, bevrijd het kalfje en de achterpoten van de koe. Ons aandeel zal gelukkig alleen het melken zijn. Ik ben al lang van m’n vegetarische geloof af maar een kalfje vastbinden aan de poot van de moeder zodat moeders beter melk geeft gaat toch wel een beetje tegen mijn gevoel in.

Omdat dit tripje toch een beetje meer mijn ding was dan die van Evelien ben ik ook de eerste die de wei in stapt om de koe te melken. Vrolijk stap ik achter de jongen aan tussen de koeien door en natuurlijk krijg ik het voor elkaar om binnen 5 passen vol in een heerlijk groene koeieflats te stappen. Een korte uitleg, een voorbeeld, een vraag en melken maar. Het eerste wat ik dacht was: ‘ze zijn warm!!’ het tweede ‘doe ik haar geen pijn’ en het derde ‘er komt melk uit!Dit is echt vet leuk!’. Helemaal in mijn element een beetje aan uiers trekken wat meer voelde als het oplossen van een puzzel: als je juist knijpt en trekt word je beloond met een straaltje melk! Dan uiers.. Na mij gaat ook Evelien ervoor die in een lekker 1-2-1-2 ritme aan het melken is. Samen hebben we een liter melk gemolken zonder schuim erop. Dat betekend dat het nog veel sneller en met meer kracht kan! Na een ontbijt, waar ik bijzonder gelukkig en Evelien bijzonder ongelukkig van werd zijn we achterin de auto gestapt, hebben plaatsgenomen op de melkbussen en zwaaien naar de familie. Via de buren gaan we naar het plaatselijke melkdepot om de melk af te leveren. Alles wordt keurig netjes getest en overgegoten. De vader van de familie zet ons af langs de weg op een even onbestemde plek als dat we aangekomen zijn en met een nieuw briefje in de hand, de duim om hoog begeven wij ons richting Estelí, een plaats in het noorden, vlakbij de grens van Honduras.

De eerste koude voeten sinds 3 maanden en een warme chocolademelk met marshmellows is een feit!