AaaLa la la la la Bamba...

Donderdag 24 Juni

Na ongeveer 2-3 weken nadenken over wat ik hier nog kan betekenen en hoe ik mijn bevindingen kan integreren met het bestaande project, hak ik de knoop door. Ik ga een week eerder weg en neem nog een weekje Spaanse lessen. Granada is niet bijzonder groot, klein zelfs en ondanks dat ik niet alle hoekjes en gaatjes heb gezien, ben ik een beetje klaar, zin in iets nieuws. Deze keuze geeft me weer ‘rust’ om te genieten van de laatste 2 weken. Opeens waardeer ik alle dagelijkse dingen die me ‘ik ben geen toerist’ gevoel geven. Als ik ’s avonds naar huis loop, maak ik altijd een praatje met de buren die eten verkopen op straat. Meestal speel ik even met de dochter van de dochter, die op de een of andere manier altijd moet lachen als ik Nederlands tegen haar praat en altijd vraagt de vader des huizes of ik nog geen kinderen wil. ‘No señor, nog steeds niet! Maar, oefening baard kunst.’

Klein intermezzo ‘over geen toerist zijn gesproken’: De volgende ochtend als ik langs het ‘eurocafe’ fiets, wordt er nog eens ingewreven dat ik geen toerist ben. Als ik binnenloop wijst hij gelijk naar de muffins, ‘no señor, alleen water vandaag’. Daarnaast kan ik pizza bestellen door alleen het nummer te draaien en mijn naam te zeggen. 35 Min. later verschijnt er een jongen voor de deur met een pizza vegatariana, dunne bodem. Ik zeg: inburgeren, gewoon doen!

--------

Met Jiska, de nieuwe tijdelijke chef van het hotel, ga ik even een middagje cultuursnuiven. Er is een feest in het dorp verderop wat zeer de moeite waard schijnt te zijn. Na enkele verkeerde afslagen zitten we op de weg richting San juan del oriente waar het feest San Juan Bautista the place to be moet zijn. Een kleine stop onderweg voor een 6-tal liftende gevangenisbewakers blijkt het geen probleem te zijn het dorp te vinden. Een rondje door het dorp rijden en de auto tactisch neerzetten zodat we hem ook nog terug kunnen vinden blijkt lang niet de enige uitdaging te zijn van deze bruisende avond, nacht en vroege ochtend!

Dat de mensen in deze landen weinig tot niks doen en heel goed kunnen zitten en wachten wisten we al. Deze keer was het anders, men wacht voor de optocht. Goed, wij lopen wel even een rondje want, zoals zo veel dingen, dit kan nog wel even gaan duren! Zodra we de hoek om zijn realiseren we dat we de verkeerde kant op lopen, iedereen gaat namelijk heen waar we vandaan komen. We pauzeren even op de stoep om te zien wat komen gaat. Eerst zien we de mensenmassa steeds compacter worden waarna we vuurwerk horen, zien en het orkest eraan komt. Ingehaakt en wel lopen we met de menigte mee. Zo snel als ze er waren, zo snel zijn ze ook weer weg en staan we opeens tussen de orkestlieden. Dit maakt wel dat ik kan zien waar we achteraan lopen: een beeld van Jezus in een rood capeje, gedragen op een grote plank. Ik denk: alle ingrediënten voor een goed feest!

Alle mensen hebben zich inmiddels verplaatst naar de stoep die hier uit 4 lagen bestaat zodat het ook gelijk een tribune is. Wij staan nog gezellig tussen het gebruis rondom Jezus als er opeens gejoeld en geduwd wordt. In eerste instantie schrik ik enorm en wil hier weg. Zoekend naar een uitweg tussen deze mensen zie ik 2 jongens midden in een kring flink op elkaar in slaan. Geen goed teken! Alles lijkt minder waar te zijn en dit is wel degelijk ‘the place to be!’ Zo snel als de jongens elkaar, met van koeienhuid gemaakte zwepen in de vorm van een zwaard, helemaal lens proberen te slaan, zo snel het ook over is en ze zich als beste vrienden omhelzen. Daarna steken ze allemaal hun zwaardje in de lucht en springen joelend in de rondte. In deze staat wagen 2 anderen zich joelend en springend in de kring om vervolgens elkaar met het zwart voor de ogen zo hard en zo veel mogelijk te slaan. Na een kleine research: degene die het meest geslagen heeft wint. Als het zwaardje in de lucht gaat is het spel over. ( We vragen ons af of het aantal striemen geteld wordt en vinden het laf dat ze hun t-shirt aanhouden. Bij vertrek worden we bevestigd door een groepje jongens die de striemen aan het tellen zijn en concluderen: ‘solo 4’, Loser zeggen ze er nog net niet achteraan) Naast de uitdaging om niet als VIP op de eerste rang van deze gevechten te zitten wordt er ook nog vuurwerk afgestoken achter de ‘stoeptribune’. Klinkt niet als een uitdaging maar dit is het wel degelijk. Ik kom tot de conclusie dat dit vuurwerk gemaakt is door een stel enthousiaste amateurs die niet vrezen voor hun leven (danwel die van anderen). Naast de knallen die de grond bij ons, op zo’n 20 meter afstand doet trillen, gaan er vuurpijlen om hoog. Van vuurpijlen die de lucht in gaan is niet echt sprake aangezien ze na zo’n 100m blijven hangen, ontploffen en terugvallen. Het ‘oeee’ en ‘aaaa’ is niet omdat deze pijlen zo mooi zijn maar omdat het restant, soms nog roodgloeiend, terugvalt in de menigte. De ene keer loop of duiken we naar achteren voor de ‘zwaardvechters’ de andere keer omdat de pijl zich verdomd veel richting ons stort. Uiteindelijk veranderd er niet veel, en is het raar maar waar niet echt ons type feest.

Aan de andere kant van de weg, een ander dorp, andere ervaringen. De start kan niet missen: een biertje bij de ‘mirador’, een uitkijkpunt over een kratermeer bij volle maan. Een plek voor stelletjes behalve voor ons en onze toen nog onbekende deutsche leuten, in beige vouwbroeken, een bankje lager. In dit dorp hebben we onze toeristenpakje aangedaan en stappen joelend in een tuctuc, een klein rondje en uiteindelijk ruilen we hem in voor onze eigen Toyota 4x4 pick up.

Terug in Granada treffen we de deutsche beige vouwbroeken die, in elk geval mijn vaders had kunnen zijn, op het terras. Bier!? Jawoll! Eins, zwei, drei, saufen! De stemming is gezet en het bier wordt geruild voor cocktails. Een mix van Spaans, Engels, Duits en Nederlands gaat over tafel hebben we hebben zowaar een heel gezellige avond met deze zwei vouwbroeken. Een flinke regenbui verstoord de gezelligheid waardoor we ons verplaatsen naar de dichtstbijzijnde ‘dancing’. De kinderstoeltjes gaan achterin en wij hebben een lift! Dat deze zwei papa’s ook nog wel aardig konden feesten hadden we niet zien aankomen maar enkele aardbeien daiqiri’s later hebben we een aardig feestje te pakken. Van salsa naar merengue naar live crap, rock and roll en reaggeton. Als de verschrikkelijk slechte band weer begint te spelen wisselen we van kroeg allen de besluiteloosheid brengt ons weer terug naar de aardbeien daiqiri’s. Kan ook geen kwaad. Na het tweede optreden van deze band besluiten we dat het mooi is geweest met deze onzin, Jiska en ik weten een plek waar we het heft in onze eigen handen mogen nemen en de papa’s denken dat het feest over is. Niets is minder waar als we 10 minuten later ‘a lalalala la Bamba’ swingend vanaf achter een microfoon aan het zingen zijn en de karaoke liedjesmap voor onze neus tussen de rum cola ligt.