Leven als een Porteños

Na totaal 115 uur aan busreizen de afgelopen weken, ben ik weer in BA neergestreken.
Omdat ik tot eind januari in BA zal blijven en een spaanse cursus ga doen, leek het mij erg relaxed om een eigen appartement te hebben. Dit is een grote business in BA, dus niet echt heel moeilijk om iets te vinden.

Mijn appartement ligt in de wijk Congresso. Deze wijk ligt in het hard van de stad en mijn huisje is een blok achter het Congresgebouw. Een stekkie waarvan je in Amsterdam mag dromen. Enige appartement op de etage, grote woon/eetkamer, apparte keuken, badkamer met ligbad en een giga kamer met groot bed en elke week komt de schoonmaakster.

Leven in BA is toch wel een bijzondere ervaring. Het is een leuke stad maar het heeft wel zijn merkwaardigheden/ tegenstellingen. Auto´s rijden als gekken, maar de bussen doen dat nog erger. Geen enkele stoep is meer heel en waar je nog wel gewoon kan lopen moet je oppassen voor de hondenpoep.
Ook zie je grote verschillen tussen arm en rijk en leeft dan erg dichtbij elkaar.

Een goed voorbeeld: De rijken zetten het afval buiten en voordat de afvaldienst komt komen er uit alle hoeken en straten complete families het afval doorspitten opzoek naar spullen die zij weer kunnen door verkopen, zoals papier en blikjes. De jongemannen lopen door de buurten met wagentjes op de afvalzakken op te halen terwijl de vaders/moeders de zakken op een hoek de zakken doorzoeken. De kleine kinderen leren het vak of spelen met wat gevonden speelgoed op de stoeprand.
Daarnaast zie je complete barrakken in het centrum gemaakt van karton en plastic met een matrasje. Het meest trieste beeld tegenover het congres een dergelijk bouwwerkje met een moeder en 2 kleine kinderen. Zo klein zonder enig besef van ongelukkigheid.
Dit alles wordt allemaal gedoogd, het afval doorzoek is een complete business en wordt er toch nog een beetje gerecycled zonder extra kosten voor de overheid.
Daarnaast worden de bouwwerkjes/huisjes ook niet altijd weggehaald.

Daar tegenover staat dan wel weer dat de Universiteit gratis is voor iedereen, Argentijn of buitenlander. Iedereen kan gratis studeren aan de UBA. Ditzelfde geldt ook voor het ziekenhuis. Het Hospital Publico is gratis voor iedereen. Het gevolg is wel weer dat de toestroom enorm is en dat er vaak geen plaats meer is in de collegezaal of ziekenhuis.
De kwaliteit van bijvoorbeeld de UBA is nog wel steeds erg goed.

Omdat Hans ook weer in BA is, hebben we de afgelopen week behoorlijk door de stad gelopen. Dé Markt van San Telmo, een markt waar je helemaal los kan gaan als het gaat om rotzooi kopen. Maar ook bekend van de tango. Hans en ik hebben dan onze eerste gezamenlijke aankoop hebben gedaan in de vorm van tango cd´s, na een geweldig straatoptreden.
Daarnaast hebben we ook nog wat meegekregen van de Dakar Rally 2011. Mijn god ik wist niet dat het zoooo groot evenement was. Wat een auto´s e.d. doen daar aan mee! En bij de vrachtwagens nog behoorlijk wat Nederlanders ook! Dat we dan maar 1 of 2 goede rijders hebben verbaasd mij dan ook wel een beetje. Misschien rijden wij in Nederland gewoon te beschaaft?

Oud & Nieuw vieren is ook een bijzondere belevenis hier.
Van een hoofdstad stad staat die bekend staat om zijn vele verkeer en drukte op straat had ik wel een beetje iets verwacht in de trend van Time Square of the London Eye of de Nieuwmarkt.
Maar niets van dit alles. Iedereen viert blijkbaar Oud & Nieuw thuis met de familie in bescheiden kring. Niet zoals bij ons, of andere grote steden, op straat. De straten waren totaal uitgestorven... Waar je normaal niet eens veilig kan oversteken met stoplichten kon je nu zelfs midden op de weg lopen. Heel bijzonder.
Als je 4 verschillende Argentijnen vraagt waar je Oud & Nieuw moet vieren zeggen er 3 verschillende plaatsen en de 4e zegt dat Argentijnen niet meer geloven in een nieuw jaar met nieuwe kansen, dus het niet vieren.
Nu snap ik ook wel waarom je op televisie in Nederland wel altijd Sydney, New York, London en Rio ziet en geen BA. Er is niks te zien.

Nou ja, wat gegeten te hebben zijn we om 23 uur maar de deur uit gegaan op zoek naar het feest. Dat was dus heel lang lopen! Gelukkig om 23:50 uur eindelijk een plekje gevonden met een stuk of 100 mensen bij de Obelix op de Avenida 9 Julio. Daar maar zitten en de fles meester gemaakt. Na een uurtje genoten en gelachen te hebben over dit fenomeen, zijn we beide weer huiswaarts gekeerd. Op zich wel een bijzondere ervaring als je nagaat dat dit, volgens horen zeggen, de breedste straat van de wereld is (140meter breed)

Op woensdag ben ik eindelijk maar weer eens naar de kapper gegaan. Ik had mijn haar voor het laatst in Panama geschoren en het werd dus weer eens tijd voor een kapper. Keuzes genoeg in deze stad, maar wanneer weet je nou welke goed is en welke niet... Ben er dus maar eentje binnengestapt op hoop van zegen. Opzich kan mijn haar mij niet zoveel schelen, maar ik wil wel een beetje geknipt worden.
Ik mocht dus zitten en toen kwam, denk ik, de zoon van de kapster bij mij op te knippen. Veel koek van het knippen had hij niet gegeten... dan weer een stukje hier en dan weer daar. Mijn god, wat wilde ik graag weg rennen, maar dat is natuurlijk geen oplossing. Toen hij eindelijk met de zij- en achterkanten klaar was, zei ik dat het wel goed was. Dat vond hij uiteraard niet en deed nog wat aan de bovenkant... 30 pesos (6euro) armer en mijn koppie is weer kort heb ik mijzelf dan maar aangepraat, maar naar de kapper? Ik ga wel weer in Nederland.
Die avond dan maar het verdriet weggedronken in het Hollandse Café Van Koning. Een ´Hollands Café´ met Argentijnse eigenaren, zonder bitterballen en met Argentijnse mosterd... Beetje vreemd. Het was Hollandse avond met allemaal expats en de ambassadeur, heerlijk ouderwetz gebral zoals cafe Thijssen in de jordaan. Maar daar ben ik natuurlijk niet van!