Home sweet home aan de andere kant van de wereld!

Ons Bolivia is in een aantal woorden samen te vatten: bolhoedjes, onaardige mensen, bijzonder interessante en vette uitjes, grensverleggend, armoede en poep. Na een tweede keer soepele stoelgang wordt het verhaal en eten iets minder leuk. Deze keer is het Marijn die op een of andere reden regelmatig naar de wc rent. ( Hé wat gek nou…) We besluiten dat we helemaal klaar zijn met het eeuwige droge broodje met jam en een kopje thee als ontbijt en boeken ons ticket van Sucre via Santa Cruz naar Salta (Argentinië). Een dag nadat we geboekt hebben besluiten we het ticket om te boeken naar 2 dagen eerder, ík kan niet wachten!

Dus, 9 november vliegen we van Sucre naar Santa Cruz waar we in een bruin hotel verblijven terwijl mijn voorkeur uitgaat naar een bruin café maar goed om de hoek kunnen we eindelijk naar de film ‘eten, bidden en beminnen’. Zo lang ik bezig blijf heb ik geen tijd om zenuwachtig te zijn, toch? De volgende ochtend stappen we het vliegtuig in naar Salta. Het is verschrikkelijk onwerkelijk om te bedenken dat op dat moment mijn vader vertrekt vanuit zijn hotelito ín Salta. Zodra de landing wordt ingezet en Marijn zegt dat we er bijna zijn beginnen de kriebels te komen. We stappen uit, schieten de gebruikelijke foto (met de crew) en sluiten als laatste aan in de rij bij de migratie. We hebben verschrikkelijke lol om ‘coco’ een vrouw die een Chanel bril op heeft en behoorlijk arrogant is, verder ben ik helemaal niet zenuwachtig… :)Af en toe gaat de deur open maar ik wil nog niet kijken want het is ook niet leuk als we elkaar nog lang niet écht zien. Eenmaal dichtbij is de verleiding te groot en ik spiek snel, geen lange gringo te zien. Eenmaal aan de beurt bij de migratie, (als laatste, heb ik dat!?) krijgen we een stempeltje en mogen we in de rij voor de tassencontrole. Inmiddels heb ik boven de mensen een lang opvallend gevaarte gespot en wanneer de armen in de lucht gaan weet ik het zeker, paps! Maar we zijn er nog niet, ondanks dat we elkaar kunnen zien. De tassen moeten nog even door de scanner en Marijns tas moet gecontroleerd worden, ik zeg, ‘lieverd, ik ga alvast’. Wijs de laatste controleur dat Marijn bij mij hoort en het 2^e briefje wat ik aan hem gaf van Marijn is en ren de schuifdeuren door. Een dikke knuffel en voor de tweede keer snikkend op een vliegveld op het zuiderlijk halfrondje stamelen we de woorden ‘heerlijk, heerlijk’ en dan begrijp ik waarom ik hem in eerste instantie niet zag: Hij is grijs geworden!! Het wordt nog gekker, hij regelt een taxi zoals ik dat tóen in Brazilië deed: hij spreekt nog Spaans ook!!

‘Nou, dat was me inderdaad wat. Na 7 maanden je bloedeigen dochter in geuren en kleuren met een big smile te zien, te voelen en te ruiken en samen te grienen. Tranen van geluk en vreugde. Alleen daardoor is de sabbatical al een succes. Ik heb haar gevonden en kan naar huis met een mooi bericht: Gevonden! Maar dat doe ik mooi nog even niet. Eerst samen, en uiteraard met Marijn, nog even wat rondtoeren en andere dingen doen. ‘

Hoe lang het ook geleden is, sommige dingen veranderen nooit. We struinen door Salta, kennen alle terrasjes van Plaza 9 de Juli en zijn er inmiddels achter dat op 9 Juli Argentinië onafhankelijk werd. Waar terraszitten wel niet goed voor is. Sinds 3,5 maand kunnen we onze korte broek weer uit de tas trekken, met ons t shirtje naar buiten, maken de ‘media lunas’ (zoete croisantjes) ons ontbijt meer dan goed, ligt er geen afval langs de weg, worden we niet bestookt door mensen die iets willen verkopen maar lopen we rustig door de mooie straten van een stad met een rijke uitstraling. We smeren een broodje hemel boven op de berg, zitten dan wéér op een terrasje en huren een auto om een toertje te maken. We vertrekken 1 dag naar het noorden van Salta om een ontwikkelingsproject te bezoeken waarbij we het beter ‘een project in ontwikkeling’ kunnen noemen. God zij dank, letterlijk want dit wordt geleidt door een Padre die in deze omgeving als een Heilige wordt gezien. Eerlijk waar, het is eng om te zien hoe mensen bij zijn thuiskomst in dit dorp, staan te wachten om zijn woorden te horen. Eerlijk waar, het werk wat zij hier verrichten is Fantastisch. Zie je het al voor je, de 2 Tielemans-en die hier hélémaal niets van snappen op bezoek bij Padre…. In eerste instantie is het de bedoeling dat m’n vader hier vrijwilligerswerk gaat doen en wij áls het héél leuk is. Leuk was het zeker alleen het kwam niet helemaal lekker uit wat betekend dat we nu met z’n 3^e in Cafayate, ten zuiden van Salta zitten. Op naar de wijn bodegas!

Het weekend van de zware besluiten en berekeningen. Voorlopig geen vrijwilligerswerk voor m’n vader en voorlopig geen oneindige reis. Hoeveel geld is er over, hoe veel tijd is er over, wat willen we nog zien en voornamelijk wat kúnnen we nog zien. Gister is de knoop doorgehakt: ik ga naar huis, Marijn blijft natuurlijk wachten totdat zijn ouders in Januari komen en m’n vader doet een toertje, gaat nog 10 dagen vrijwilligerswerk doen en wacht dan met smart op zijn Esposa.

We hebben weer een hele boel filmpjes van de afgelopen 1,5 maand online gezet. Foto’s volgen later…