Expeditie Robinson

30, 31 augustus: Nachtbus naar Panama City, 120 km/p/u over de Panamericana, opgepropt vervoer naar Carti en mooie eilanden in de Caribische zee
1 t/m 3 september: kreeft eten, kreeft eten, kreeft eten, witte stranden, palmbomen, regen, veel wind, kakkerlakken, zandflooien, langggg wachten, Panama City, 11 uur langgg shoppennnnn!

2 sept. Zoals expeditie robinson een afvalrace is waarbij men op een wit strand met hutjes en palmbomen zelf vis moet vangen en moet overleven, zo is onze expeditie Robinson een eiland in blauw water met witte stranden, palmbomen en hutjes, hoeven wij niet onze eigen vis te vangen en mogen wij de hele dag ongegeneerd in de hangmat hangen terwijl de plaatselijke inheemse indianenstam, de Kuna's, onze verse kreeft verzorgen.

Vanuit Bocas del Toro zijn we met de nachtbus naar Panama City gegaan waar we om 4 uur aankomen, ruim een uur eerder dan gepland met dank aan de buschauf die met 120 km per uur over de Panamericana scheurt. 1,5 Uur moeten we in de busterminaal wachten totdat ons vervoer, dat ons naar San Blas rijdt, komt ophalen. Een Panamaans 1,5 uur later zitten we in de auto op weg naar Eiland Robinson. Onze expeditie is begonnen...

Eerst nog even langs een hostel om het aantal personen in de auto te verhogen naar 9 en dan de office om onze expeditie te betalen. Afgeladen, opgepropt en met een noodpakketje voer en water gaan we een 3 uur durende rit van Panama City, Pacifische kust, naar Carti, Caribische kust tegemoedt. Ergens 20 min voor de haven wordt het zicht op de weg opeens weg genomen door de rook die uit de motor komt. Even uitstappen, motor afkoelen met slootwater, instappen en een klein stukje verder rijden. Daar treffen we een aardige man die wel even van auto wil wisselen en ons naar de haven wil brengen. Alle spullen over en de Panamaanse 20 minuten, 45 Nederlandse min, later staan we in de haven en stappen een uitgeschraapte boomstam in. Ik ben veels te moe om het leuk te vinden en Marijn schiet plaatjes. Via een riviertje komen we op open zee en verschijnen de piepkleine eilandjes met palmbomen. ( Vraag een kind van 4 een onbewoond eiland te tekenen en je krijgt hetzelfde plaatje! ) Super mooi! Halverwege besluiten wij van Toni's eiland toch liever naar Robinson's eiland te gaan omdat Toni nogal een feestbeest schijnt te zijn. * De namen van de eilanden zijn namen van de eilandhoofden en zij bepalen wat er gebeurt op hun stukje eiland of hun eiland. Wij willen tenslotte niet feesten maar graag kennismaken met de Kuna's een bijzonder stukje cultuur.
De bestuurder van de boot wil graag dat wij deze switch zelf regelen omdat hij geen problemen met Toni wil en terwijl we eerst op Robinson zijn om wat mensen af te zetten, moeten wij mee naar Toni's eiland. Ik begrijp het hele probleem niet aangezien we niet gereserveerd hadden maar de, overwacht botte, indianen lieten ons weinig keus. Dus wij weer de boot in naar Toni's eiland, ik het bootje af en met de beste glimlach en twinkel in de ogen naar Toni toe die mij op zijn beurt met zijn blote bast, lange haren en alcohol kegel welkom heet. Ik verontschuldig me dat ik stoor in zijn drankspelletje en hij maakt een grapje. Ik lach met zijn grapje mee en leg onze wissel uit, hij begrijpt mijn verhaal niet, zijn amigo in blote bast en even grote alcohol kegel vertaald het even en daarna zeggen ze dat we gewoon moeten blijven 'Hartstikke gezellig!' Ik lach natuurlijk weer op mijn beurt en leg uit dat wij het heel gezellig vinden maar dat we net van een partyplace komen en nu eigenlijk even ons boek willen lezen en geen bier willen drinken. Maar, om de stemming goed te houden, zeg ik nog wel dat we daarna nog wel hier willen komen. Toni is het hier niet mee eens, zijn lach verdwijnt en zegt ons weg te gaan maar niet meer terug te komen. Ik denk dat het een grapje is, vind het geen leuk grapje, dus geef een schamper lachje en zeg ' Bueno, adios! Gracias'. Om er zeker van te zijn dat wij niet meer terug komen zegt Toni nogmaals ' Je hoeft niet meer terug te komen, ik meen het.' Behoorlijk verbijsterd lopen we weer terug naar de boot die al een keer dreigde weg te gaan maar die Marijn nog net kon tegen houden. Uiteindelijk gaat deze boot niet terug en moeten we het zelf uitzoeken met een ander bootje wat net aankomt. Onze redding is de vergeten slaapzak die ook teruggebracht moet worden naar Robinson, waarom kunnen wij dan niet mee. Wij de boot in en bedanken de bestuurder zowat op onze blote knieen dat we van Toni's eiland af konden. Aangekomen bij Robinson worden we warm ontvangen, een hut in gestuurd en ik vraag de bootjongen wat we hem kunnen geven voor deze lift. Hij vind 15 dollar redelijk voor 2 minuten varen, wij 2 dollar ( 45 min rit naar de eilanden was tenslotte ook maar 2 dollar! ). Marijn drukt hem 2 dollar in de hand en ik heb mezelf allang uit te voeten gemaakt. Robinson is welliswaar iets groter dan Toni maar hier kunnen we in ons hangmat liggen zonder bierspelletjes te spelen en straalbezopen de lunch tegemoed gaan. Binnen een half uur na aankomst serveert Robinson himself ons een bord rijst, vis, bonen, sla, helemaal prima, goede keus! We nemen een duik in een blauwblauwe zee, kleden ons weer aan want de wind maakt het vervelend koud, slapen even op het strand, is er een buitje en mogen om 6uur weer aanschuiven voor de verseverse kreeft. Om half 8 gaan wij lekker slapen en leert Marijn regel 1: Altijd je tas dicht doen en je schoenen op de kop zetten als Mr. Kakkerlak hem gedag zegt en Marijn op zijn beurt gilt. Een gebroken nacht eist zijn tol, we slapen 12 uur aaneengesloten.

Om 7 uur krijgen we een broodje met ei, koppie koffie en waait het nog steeds. Niet helemaal in de planning opgenomen maar goed, laten we in elk geval hopen dat de zon zich nog laat zien. Dit gebeurt echter niet waardoor ik met een fleece op een wit strand met palmbomen zit en we maar een keer hebben gezwommen. Tussen de middag krijgen we tonijn geserveerd en voor het avond eten hebben we keus uit verse kreeft, vis of tonijn. Een klein beetje melig worden we wel van een nachtje slapen inclusief 3 maaltijden voor 25 dollar en dan tweemaal verseverse kreeft geserveerd krijgen. We zitten niet op Toni's partyplace dus dat betekend gewoon lekker vroeg slapen. Ook deze avond wordt Marijn begroet door Mr. Kakkerlak die over de balken van ons hutje, en dus ook over onze kleren, loopt. Gewoon even de hut uit en dan zijn ze weg! Daar waar ik op de heenweg naar deze eilanden en het bezoekje aan Toni nul reserves meer had, is het hier aan Marijn als de kakkerlak in ons bed zit, die helemaal kriegel van het zand, de mieren, de honden en hun flooien, de kakkerlakken en de rest wordt. Ik maak ons bed kakkerlakvrij, Marijn pakt de Deet, we smeren ons compleet in, steken onze benen in de lakenzak en ik probeer Marijn goede moed in te spreken: 'ze komen niet in ons bed als we erin liggen' en 'nu we ingedeet zijn vind helemaal niemand ons meer lekker!'. De wind die door de hut blaast laat de lakenzak kietelen waardoor we panisch omhoog springen, natuurlijk kan er dan wel even gelachen worden maar nadat we ons net weer geinstalleerd hebben en Mr., inmiddels omgedoopt in, Mr. kutkakkerlak zich naast Marijns hoofd meldt, is het voorgoed over met alle reserves, deze staan dik in de min. We kijken elkaar aan en ja, dit gaat een helsehelse nacht worden! Elk uur zijn we minstens een keer wakker van de wind die ons de kriebels geeft, of gewoon iets anders wat kriebelt. Om 6.15 zijn we blij dat de dag begonnen is en we het bed uit mogen. Nog eventjes doezelen en de kaarsjes die we de hele nacht maar aan gelaten hebben in de gaten houden. Per slot van rekening is het een houten hutje met kaarsjes op een hout plankje. Om 7 uur schrikken we weer wakker en ja, de kaars is op en de plank staat een stukje in de fik. Toppers! We weten niet hoe snel we ons naar het ontbijt moeten haasten om zo snel mogelijk het eiland af te komen. Alsof het allemaal nog niet genoeg was krijgt Robinson een kwalificatie voor 'het ranzigste ontbijt van Panama' en met zijn knakworsten van lever en een droog broodje maakt hij goede kans om in deze categorie nummer 1 te worden. 45 min later dan gepland vertrekken we van het eiland en zetten weer voet aan vaste wal. Op naar Panama!

Onze expeditie was inclusief vervoer en inderdaad stonden daar auto's te wachten. Afhankelijk van het hostel waar je heen gaat moet je in een auto stappen. Ons hostel staat er ook maar omdat wij het via iemand anders geregeld hebben, moeten wij met hen meerijden. Dit is een rode auto, waarschijnlijk dezelfde als die op de heenweg stuk ging, en die komt er zo aan. Als een andere auto vertrekt vragen we hoe lang het nog duurt en deze man zegt 'nog een half uurtje ongeveer'. Dit Panameens half uurtje is er na een uur nog niet waarna we nog maals vragen waar de auto blijft. Ongeveer een half uurtje, hij is er bijna is het antwoord. We spreken af om na een half uur exact weer te vragen waar de auto blijft. Niet geheel verassend komt de auto er bijna aan, ongeveer nog 20 minuten. Marijn is in staat de boel kort en klein te slaan en we spreken af de mensen nog 20 min te geven en daarna in elk geval te starten met lopen. Ik krijg nog even iemand aan de lijn die ik duidelijk maak dat dit niet ok is, dat ze niet eerlijk zeggen hoe lang het duurt en dat we niet langer dan 20 minuten wachten. Precies 20 minuten later trekken we onze schoenen uit de tas, plegen we het laatste belletje waarbij men zegt, ik bel over 5 min terug en besluiten nog 5 min te wachten. De man belt terug met de mededeling, de auto is er bijna, nog 5 of 10 minuten. Ik hang op, we beginnen te lopen want inmiddels staan we 3,5 uur te wachten op een auto. Nog voor we de bocht door zijn komt er een rode auto aan.... Hij gebaard ons terug te lopen naar de haven, dan doen we met veel tegenzin en expres door heel veel modder. Er komt een hele stoet aan indianen vrouwen de auto uit die een raar geluid maken. Het lijkt alsof ze huilen. Als er een doodskist de auto uit getild wordt weten we zeker dat ze huilen. Dit is, zoals het toefje slagroom die de taart afmaakt, een bizar einde aan een hele reeks gebeurtenissen tijdens onze Expeditie naar, op en van eiland Robinson.

Een heerlijk grote handdoek en een lekker lange douche brengt ons reserve terug van onder het nulpunt naar nul. We gaan er vanuit dat we morgen heel heel heel veel gaan shoppen, we gaan er vanuit dat we morgen weer wat reserves hebben!

3 sept. Inmiddels hebben we er een 11 uur durende super gezellige shopping marathon op zitten! 2 shoppingmalls, 11 uur, 9 aankopen rijker!