Massive Iguazú Falls en een TOEKAN!

15 nov. t/m 19 nov. Cafayate: wijngaarden, terrashangen, 6 km lange achtervolging door 2 hondjes, empanadas, relaxen, geitenboerderij, geitenkaasjes eten, woestijn, indrukwekkende rotsformaties, papas pasta en changing of plans.

20 nov. Een dagje terug in Salta en de vlucht naar Iguazú.

21 nov. t/m 23 nov. Puerto Iguazú: MASSIVE watervallen, 275 stuks, 15.000 kubieke meter water per seconde dat zijn 36 olympische zwembaden per seconde, stempeltje in Brazilië, weer eentje in Argentinië, Eindelijk issie gespot: De Toekan!, 24 uurige reis via BA naar Colonia (Uruguay)

24 t/m 25 nov. Colonia de sacremento (Uruguay): ‘dit had ook Frankrijk kunnen zijn’, terrasjes, oude straatjes, voor het eerst in 7 maanden stoppen de auto’s als we oversteken.

26 t/m 29 nov. La Paloma (Uruguay): zon, zee, strand en surfen!

30 nov. t/m 2 dec. BA:

Lang op de planning gestaan, vaak van de planning af geweest maar uiteindelijk is de knoop doorgehakt: Géén Patagonië maar wel de Iguazú Falls. Twee jaar geleden stond deze al op mijn lijst maar aangezien Brazilië bijzonder groot is, hebben we het toen niet gedaan. Toen niet, nu dus wel.

We gaan met het vliegtuig wat ons ruim 20 uur bussen bespaard. Om 1.00pm stappen we in de Austral 737 Kamikaze. Relatief rustige vlucht totdat de stewardess net voor de landing komt met een onverstaanbaar bericht waarna enig onrust ontstaat. Daarna komt ditzelfde bericht in het Engels waarbij de stewardess na de woorden ‘Ladies and gentlemen, the pilot is going to..’ STILTE…. Zo fantasierijk als ik ben slaat mijn rikketik linea directa naar 300 slagen p.m en denk ik dat we een noodlanding gaan maken. Net als ik bedenk dat we inderdaad wel erg dicht over de boomtoppen vliegen en ik me afvraag wanneer de landingsbaan nou eens verschijnt word ik verlost. ‘The pilot is going to make a round to give you a view of the falls’. Gracias, gracias, gracias! Dát lijkt me een stuk fijner dan een noodlanding! Een beetje gas bij, een beetje gas eraf, een bocht naar links en eentje naar rechts verschijnen de massive watervallen van Iguazú. Voor een beter zicht draaien we van links naar rechts en geniet de piloot van zijn 10 minuten durende Kamikaze vlucht. Wij genieten met zweet in de handen van een F A N T A S T I S C H uitzicht.

Eenmaal in Puerto Iguazú lopen we tegen een muur van zeer hoge luchtvochtigheid en een veel kleffer klimaat dan Salta: Welkom! Het gereserveerde hotel is niet helemaal naar wens, haren in de wc pot en als je wil douchen moet je óók de wastafel kraan aanzetten anders komt er geen water uit. Wij bedanken en hokken ons bij de buren in een klein hokje, de mannen althans, ik krijg een 2 pers. bed op de dames slaapzaal. We kopen toegangskaartjes voor het park Iguazú en maken ons op voor deze lange dag lopen, kijken en bewonderen.

Bij de ingang van het park is het, natuurlijk, aansluiten. Opnieuw van rij naar rij. Een treintje door het park brengt je overal heen mits je een uur in de rij wil staan. Dat willen wij niet dus na de eerste koffie lopen wij op ons dooie gemakkie richting de ‘circuits’. Er is een hoog rondje, een lager gelegen rondje, een eiland, devils throat en een wandeling. We belanden voor dat we er erg in hebben op het hoger gelegen circuit en binnen no time zien we de eerste watervallen. Verschrikkelijk mooi en verschrikkelijk groen. Eenmaal in het langere circuit staat ons dé activiteit naast ‘bewonderen’ te wachten: met een speedboot zo dicht mogelijk bij de watervallen komen. We denken dat het een grote flop/trekpleister is maar deze trip is ver boven verwachting. Alles in een droogtas, zwemvessie aan en toeren maar. Eerst een fotootje schieten en dan vaart de boot richting een van de watervallen. Van een aangename douche veranderd het binnen no time naar een harde straal waarbij je zonder zicht naar lucht probeert te happen. Iedereen lachen, gieren, brullen. Bootje nog een keer erin. Wij willen meer! Op naar de tweede, de grote waterval van Argentinië. Wij joelen, de bootsjungen de waterval in. Eerst dichtbij waarbij door alle wind de druppels je in gezicht slaan en langzaam een stuk dichterbij, waarbij het hele gezichtsveld zich met water vult. Een stukje achteruit, een hapje lucht en nog een keer duikt de boot de waterval in. Geweldig! (Filmpje staat op de site!)

Droog worden we niet meer wanneer na dit boottochtje de lucht betrekt en ons elke keer net op het moment dat we een beetje minder zeikesnat beginnen te worden trakteert met een buitje. Nat maar gelukkig lopen we het hoogste circuit waar we van boven op een van de grootste watervallen neer kunnen kijken. Het is ongelooflijk hoe veel water er hier per seconde naar beneden kan komen. Water wat tegen elkaar botst en de weg die het naar beneden vind.

De tweede dag gaan we naar de Braziliaanse kant van de watervallen. Enigszins spannend na mijn illegale week in Brazilië die als we goed kijken een maand blijkt te zijn. Ik super zenuwachtig voor de douane en Marijn en m’n vader in hun sas. Zij komen mij wel weer ophalen als ze klaar zijn, of ze mijn camera mogen lenen en of ik laat weten of ik in Sao Paulo vast zit of in Rio. Heel bemoedigend! Ik in m’n beste Portugees, Oi, tudo bem, tudo bom en lachen maar. Zo lukte het 2 jaar geleden ook om zonder boete het land uit te komen. Deze keer lukt het me om zonder een woord meer of minder het land in en weer uit te komen.

De Braziliaanse kant geeft een overzicht van de Argentijnse kant en dus van alle watervallen. Elke meter veranderd het uitzicht en elke meter verbazen wij ons dat het maar blijft doorgaan. Op een zeker moment vervul ik eindelijk dé taak van dé Toekan, een echte Toekan die op een stokje zit, heen en weer wipt, een ander takje uitzoekt en een besje eet. Links de enorme watervallen op de achtergrond wat minder enorm maar nog steeds grote watervallen, wat wil je nog meer?! Mijn missie zit erop: net voordat de batterij leeg was schiet ik EINDELIJK een (echte) Toekan!